Pocahontas. Bez filtra

Wczoraj uświadomiłam sobie, że bardzo zaniedbałam to miejsce. Pracowałam na moim małym, internetowym poletku kilka lat, a od kilku miesięcy całkowicie odpuściłam. Chociaż każdego dnia myślę o tym, że już we wtorek (bo poniedziałek nigdy nie jest dobrym początkiem), najpóźniej w czwartek, ostatecznie w sobotę zajmę się nim na nowo.

Niestety, podobnie jak moje mięśnie na brzuchu, tak i blog, pozostają mocno zaniedbane. Standardowo mogę tłumaczyć się brakiem czasu do zdjęć, bla bla bla... Właściwie jedynym akceptowalnym wytłumaczeniem jest fakt, że obecnie, z twarzy, przypominam Indiankę spaloną na prerii, bo #blonzobowiązuje i nie zabrałam do Sopotu ani grama kremu z SPF.

Dlaczego piszę o Sopocie? Bo dzięki mojej pracy miałam okazję poznać kolejnych twórców polskiej blogosfery, którzy swoim entuzjazmem i zaangażowaniem zarażają. Energia, jaką przejęłam od 32 osób wyzwoliła kolejną chęć ogarnięcia się na tyle, by na nowo podnieść rękawicę rzuconą przez codzienność i pisać. A jak wrócę z kolorem skóry do poziomu "nie-czerwona" to również wrzucać zdjęcia.

Dodam tylko, że marzyłam o tym, by mieć możliwość organizacji tak świetnej imprezy, jak w minionych dniach w Sopocie. Pomimo spalenia przez słońce (nieprzypadkowo mój ulubiony drink, serwowany na kolacji nosił nazwę "za dużo słońca"), potwornego bólu zatok i zrobienia ponad 10 km pieszo, energia, jaką mam teraz w sobie, daje mi siłę do dalszych działań.

Lubię swoje życie.
Strasznie to proste, może płytkie, ale lubię.

Na koniec ja, mała kluseczka w pracy. Tak, przytyłam. Tak, 5 kg.

Mogłam założyć moją genialną czapkę od BohoZone, ale została w pokoju w Sheratonie.
# nie zdążyłam jej zabrać. Najgorzej...

sMiriam